به نام خدا
کیمیای محبّت
به جـرعـه ای ز شــرابت دِمـــاغ من تَـر کن
به غمزه ای به نــ گاهی مرا قلندر کن
ز نور روی تو روشن بود سرای وجود
کــرم نمـا و دل تـــــــار من منــــــوّر کن
تو کیمیاگر و این دل مسی است زنگاری
بــه کیـمیـــــای محــبّت مس مـــــرا زر کــن
گهــــی به ســوی خودت خـوانی و گهی رانــی
فـدای نـــــــــاز گـــــران تـــو، نـــــــــــاز کمـتــر کن
ز غیـــــــــر یــار چــو گـــویــی زبـــــــــان بیـــالایـی
بــه ذکــــر نــــام نکـــــویـــش دهــــان معطّـــر کـــن
اگـــر بـــــه آب حیـــــاتِ لبـــــش نظــــــــــــر داری
هــوای جــز ســـــر آن کــــــوی از ســـرت در کن
تــو گـر بــــه حلقه ی رنـــدان درآمدی، ســاقی
دهـــد شراب ، مفـــرما که مَی به ساغر کن
صفا زخواجه ی شیراز ره چو جستم، گفت:
ز کـــارها که کنی شعــر حافـظ از بَــر کن
(حسیــن صَفَــــره - صفــــا)
