مکتب قرآن و عترت

ارزش و احترام قائل باشند، و طوری بحث کنند تا آنان فرصت تأمل در دلایل و برهانهای هر یک از دو

طرف را داشته باشند، تا بتوانند با اختیار یکی را برگزینند. بنا بر این دو طرف باید صرفاً در اثبات حقّ بودن مدّعای خود به بحث بپردازند، و به ذکر برهان و دلیل در تأیید مدعای خود یا در ردّ مدعای طرف دیگر

بسنده کنند، و داوری نهایی را به مخاطبان حق طلب واگذارند. و د رجریان بحث باید به شدّت از بی احترامی
و دشنام نسبت به آنچه برای طرف دیگر بحث محترم است پرهیز کنند.

به قول شاعر:
دلایـــل قــــوی بایــــد و معـــنوی
نه رگــهای گـردن به حجّت قوی

و به قول نگارنده:
براهــیـن محــــکم چو داری بیار
که دشنـام گویی نیــــــاید به کـار

 در غیر این صورت بحث از حالت طبیعی و مدار علمی خارج می شود و در ورطه ی عوامی گری و شاخ وشانه کشیدن و چوب و چماغ  فرو می غلتد و جز افشاندن بذر کینه و نفاق حاصلی ندارد.

خدای متعال در قرآن کریم حتّی از دشنام دادن به بتهای بت پرستان نهی فرموده و نسبت به پیامد ناپسند آن
هشدار داده است:« ولا تسبّوا الذین یدعون من دون الله فیسبّوا الله عدواً بغیر علم...»(انعام-108) (و آنهایی را
که جز خدا می خوانند دشنام مدهید که آنان از روی دشمنی و به نادانی خدا را دشنام خواهند داد.) در ادامه ی آیه می فرماید: این گونه برای هر امّتی کردارشان را آراستیم، آنگاه بازگشت آنان به سوی پروردگارشان خواهد بود و ایشان را از آنچه انجام می دادند آگاه خواهد ساخت.

تا اینجا معلوم شد که دو نفر وقتی پذیرفتند با هم به بحث بپردازند، باید اصل را بر احترام متقابل به معتقدات یکیگر بنا نهند، هرچند هر یک از آنها نزد خود دلایلی در ردّ مدّعای دیگری داشته باشد. مناظره مجالی برای عرضه ی دلایل و براهین است. و هر یک باید بکوشد تا حقّ آشکار شود و نزد هر یک بود مورد پذیرش خردمندان حقیقت جو قرار گیرد.

ادامه دارد...