مکتب قرآن و عترت

افضلیت عبادت در زمان غیبت از زمان حضور

واى بر ما از آن روزى که قرآن یا عترت را از ما بگیرند . گرفتن هر کدام گرفتن دیگرى هم هست ، زیرا این دو از هم جدا نمى شوند: لن یفترقا نه در خارج و نه در اعتقاد حتى یردا علی الحوض ⁽⁶⁹³⁾؛ (تا این که در کنار حوض کوثر بر من وارد شوند.)تنها کسانى از حوض خواهند نوشید که با قرآن و عترت با هم باشند، عده اى هستند که همیشه مؤ فقند، ولى بعضى مانند کودک یتیم بدون سرپرست هستند و به عمد و یا بدون عمد به هر جهت روى مى آورندن ، البته فى الجمله معذور هستند.⁽⁶⁹⁴⁾
بنابراین ، ممکن است به چنین شخصى گفته شود: راست مى گویى ، معذورى ، خیلى چیزها را ندیدى و نمى دانى ، حق دارى ، چون در زمان غیبت به سر مى برى ، و از پدر روحانى و معنوى دستت کوتاه است که نتوانستى سلمان بشوى ، سلمانى که علّم علم الاول و الآخر.⁽⁶⁹⁵⁾؛ (به علم اول و آخر آگاه بود.) و فرمود که :
اذا ادرکتم سید شباب آل محمد، فکونوا اشد فرحاً بقتالکم معه .⁽⁶⁹⁶⁾
وقتى زمان سرور جوانان آل محمد [امام حسین - علیه السلام ] را دریافت کردید، بیشتر به جنگ کردن در رکاب او، شادمان شوید.
اما این را چه مى کنى که فرمودند:
العبادة فى الغیبة افضل من الحضور.
عبادت در زمان غیبت ، از زمان حضور افضل است .
و نیز به اصحاب خود مى فرمود:
انتم اصحابى و اولئک اخوانى ، فواشوقا الى اخوانى ، آمنوا بسواد على بیاض .⁽⁶⁹⁷⁾
شما اصحاب من هستید و آنان برادران من هستند. چه قدر به دیدار برادرانم مشتاقم ، آنان که به سیاهى بر سفیدى ایمان آوردند.⁽⁶⁹⁸⁾

مأخذ : ( در محضر آیة الله بهجت،محمد حسین رخشاد، ج1، ص 331-332)